چرا سراغ ستارهها نرفتم؟/ تفاوتهای فیلمسازی در هالیوود و ایران
تاریخ انتشار: ۹ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۸۴۲۵۵۴
خبرگزاری مهر-گروه هنر-آروین موذنزاده؛ علی عطشانی کارگردان سینمای ایران که اواخر دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰ فیلمهایش حاشیهها و سروصدای زیادی را در فضای رسانه ای ایجاد میکرد این روزها فیلم بیحاشیه «رویای کاغذی» را به سرگروهی سینما هویزه مشهد اکران عمومی کرده است. البته این فیلم سینمایی از ۶ اسفند ماه نیز اکران آنلاین شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
فیلم سینمایی «رویای کاغذی» محصول سال ۱۴۰۰ است و تاکنون در جشنوارههای متعدد خارجی حضور داشته و جوایز مهمی را از فستیوالهای مختلف بینالمللی دریافت کرده است. فیلمنامه «رویای کاغذی» را جابر قاسمعلی براساس ایدهای از علی عطشانی نوشته و مینا وحید، کامران تفتی، زینب (نگار) ملاکی و امیرحسین رضازاده نقشهای اصلی این فیلم را ایفا کردهاند.
در خلاصه داستان این فیلم آمده است: یاسی دختر جوانی که در یک کارگاه خیاطی کار میکند، با زال جوانی آشنا میشود. او پیجی در اینستاگرام برای زال راهاندازی میکند و در زمانی کوتاه، مخاطبان بسیاری پیج را فالو میکنند. یاسی که به درآمدزایی از پیج فکر میکند، پست و استوریهایی با موضوع کاندیداتوری زال در انتخابات ریاست جمهوری بارگذاری میکند. این در حالی است که زال جوان علیرغم مخالفت با یاسی، عاشق او شده است.
عطشانی چند سالی است که در آمریکا سکونت دارد و فیلم هایی چون «اولین تولد»، «لوتریا» و «ماه کوچک من» را در هالیوود ساخته است. با این وجود او هنوز ارتباطش را با ایران قطع نکرده و فیلم «رویای کاغذی» را قبل از ۲ فیلم آخرش، در ایران ساخته است. به بهانه اکران این فیلم سینمایی گفتوگویی با عطشانی درباره ویژگیهای فیلم، تفاوتهای فیلمسازی در ایران و هالیوود، فاصله گرفتن از بازیگران چهره و سوپراستار در فیلمهایش و موارد دیگر صحبت کردیم که در ادامه میخوانید.
*آقای عطشانی شما را به عنوان یکی از فیلمسازان سینمای بدنه که موضوعات اجتماعی را در آثارش مد نظر قرار میدهد، میشناسند در طول سال های فعالیتتان چقدر برایتان حفظ این رویکرد اهمیت داشته است؟
آن چیزی که برایم مهم بوده همیشه این است که فیلم هایی که میسازم حرفی برای گفتن داشته و به روز باشند؛ یعنی خیلی عقب نباشند و موضوع بیات شده ای را مطرح نکنند. بماند که بعضی از مواقع وقفهای که بین تولید و نمایش یک فیلم در ایران به وجود می آید، باعث می شود که از طراوت آن فیلم کاسته شود ولی من همیشه این سعی را کردهام که حرفی برای گفتن داشته باشم. اینکه گفتید از فیلمسازان سینمای بدنه هستم، قطعا منظورتان استفاده از چهرهها و سوپراستارها در فیلمهایم بوده است که اگر دقت کنید علاوه بر استفاده از سوپراستارها، سعی کردهام همیشه هدف و حرف خاصی در طرح یا فیلمنامه آن فیلمی که کار کرده ام، باشد.
از فیلم «رویای کاغذی» تصمیم گرفتم که کمی این روند اتکا به بازیگران خیلی زیاد در فیلم ها را تغییر بدهم و در فیلم «لوتریا» که بعد از این ساختم و فیلم «ماه کوچک من» که آن را هم به تازگی ساختم و همین چند ماه پیش تمام شد این مساله را رعایت کردمولی از فیلم «رویای کاغذی» تصمیم گرفتم این تجربه را بکنم که فیلم بدون اتکا به بازیگران سوپراستار چطور میتواند جلو برود؛ یعنی ما در این فیلم خانم مینا وحید را داریم، آقای کامران تفتی را داریم که بازیگران بسیار خوبی هستند ولی مثل فیلم های قبلی، جمعی از استارها را دور هم جمع نکردیم و فیلم با همین ۲ بزرگوار جلو می رود. امیرحسین رضازاده هم اصولا بازیگر نبود و یک زال بود، یک آلبینیسم بود که من خودم او را برای این فیلم انتخاب کردم.
فکر می کنم که از فیلم «رویای کاغذی» تصمیم گرفتم که کمی این روند اتکا به بازیگران خیلی زیاد در فیلم ها را تغییر بدهم و در فیلم «لوتریا» که بعد از این ساختم و فیلم «ماه کوچک من» که آن را هم به تازگی ساختم و همین چند ماه پیش تمام شد این مساله را رعایت کردم. به نظرم برایم جذاب است ولی همیشه سعی کردم یک حرفی برای گفتن داشته باشم. اینکه چقدر موفق بوده ام را شما باید بگویید؟
*همانطور که خودتان هم توضیح دادید شما جزو کارگردان هایی بودید که در فیلم هایتان به سراغ بازیگران ستاره و چهره می رفتید اما در «رویای کاغذی» از بازیگران حرفهای و نه لزوما چهره استفاده کردید و فیلم به نوعی با بودجه کمتری نسبت به دیگر کارهایتان ساخته شده است. درباره انتخاب بازیگران و وِیژگی های تولید کمی توضیح دهید.
آن قدر فکر میکردم و فکر میکنم که فیلمنامه و ایده «رویای کاغذی» جذاب است که احساس کردم نیازی نداریم این بار دیده شدن فیلم را بگذاریم روی جمع کردن تعداد زیادی ستاره. خب در این فیلم هم مینا وحید و هم کمران تفتی را داریم و به نظر من همین کافی بود. خانم وحید که خیلی کاراکتر را به خوبی درآورد و کامران هم که مثل همیشه درخشان بود.
به نظر من بار همین ۲ بازیگر برای این نوع فیلمنامه ها کفایت می کند و بیشتر از این استفاده از بازیگران چهره لازم نیست. مثلا ما آن اوایل ها پیشنهادهای مختلفی برای نقش خود زال داشتیم. من با دو سه نفر از بازیگران مطرح مان هم صحبت کردم که نقش زال را بازی کنند ولی هر کاری کردم، نتوانستم با خودم به این نتیجه برسم که مخاطب بپذیرد که آقای ایکس که هزار و یک فیلم از او دیدیم الان زال است. چون یک چیزی در ناخوآگاه مخاطب ممکن بود او را پس بزند و هر چقدر آن بازیگر در نقش فرو می رفت باز هم در ناخوآگاه بیننده تلنگری زده می شد که به او می گفت این بازیگر موها و ریشش را رنگ کرده است و خودش نیست. برای همین هم تصمیم گرفتیم برای نقش زال از فردی که بالفطره زال باشد، استفاده کنیم.
*شما از معدود فیلمسازانی هستید که کار در فضای هالیوود را تجربه کردید و با وجود حاشیههایی که برای کارهایتان به وجود میآید، همزمان در ایران هم فیلم هایتان را می سازید. تفاوت فیلمسازی در ایران و آمریکا هم از لحاظ زیرساخت و هم ویژگیهای تولید چگونه است؟
سال ۲۰۱۷ من اینجا یک فیلم «یونیون» ساختم. حتما میدانید که فیلم یونیون میشود همان فیلم حرفهای در ایران. مثلا اینجا فیلم ایندیپندنت داریم و فیلم یونیون؛ ایندیپندنت می شود سینمای «هنروتجربه» ما و یونیون می شود فیلم حرفه ای. من سال ۲۰۱۷ در آمریکا یک فیلم یونیون ساختم با همه عوامل یونیون حرفهای هالیوود و بازیگران خیلی سرشناس و تجربه های گرانبها و عجیب و غریبی که در این فیلم داشتم. بارها هم در ایران گفتم که حاضر هستم بیاییم و تجربیاتم را در اختیار بچه ها بگذارم ولی کسی برایش اهمیت نداشت. من به چند نهاد سینمایی کشور هم گفتم که حاضر هستم تجربه ای را که کسب کردم به فیلمسازان جوان انتقال دهم تا آنها بدانند ما چه کارهایی را بهتر است انجام بدهیم و چه کارهایی را داریم اشتباه انجام می دهیم ولی خب برایشان مهم نبود.
به این نتیجه رسیدم که در فیلمی اثرات شوخیهای بی مورد و یا حتی انتشار ویدیوهایی را که ناخواسته منتشر میشود، نشان دهم و به این بپردازم که چطور ممکن است با همین کارها زندگی یک نفر دستخوش تغییرات زیادی شودتفاوت فیلمسازی در ایران و آمریکا خیلی خیلی خیلی زیاد است. شاید در نگاه اول فیلمسازی در آمریکا به نظر ما سخت تر بیاید ولی کمی که جلوتر می رویم، می بینیم که راه درست آن همان است که این ها دارند، انجام می دهند و ما هاله ای از این صنعت دیده ایم و داریم ادای آن را در ایران در می آوریم . ما خیلی از کارهایی را که به نفع فیلم است، انجام نمی دهیم؛ کارهایی را که خیلی ساده هستند و به بهتر شدن فیلم کمک میکنند. اگر بستر آن فراهم بشود من می توانم همه اینها را در یک مصاحبه کامل بگویم چون خیلی زیاد است. اولین روزی که سر صحنه فیلم رفتم، چیزهایی مختلفی دیدم که برایم عجیب بود. آنجا به همسرم گفتم چرا شرایط این طوری است و اصلا چه دلیلی دارد که به این شیوه جلو برویم اما چند روز بعد من و خانمم به این نتیجه رسیده بودیم کاری که این ها انجام می دهند، درست است.
*با توجه به اینکه طرح اولیه فیلمنامه از خود شما بوده است، ایده شکل گیری «رویای کاغذی» چطور شکل گرفت و چقدر پرداختن به این مضمون برایتان اهمیت داشت.
من اول به دنبال این بودم که قسمت ۲ فیلم «تلفن همراه رییس جمهور» را بسازم و داستانی در آن فضا را مد نظر قرار دهم. بعد به این سمت رفتم که به فضای مجازی بپردازم. ویدیویی در اینستاگرام دیدم که راجع به مرد ۴۰-۵۰ ساله ای بود که به نظر می رسید خیلی هم از سلامت عقلی برخوردار نیست. در این ویدیوها یک سری از آدم ها جملاتی به او می گفتند و بعد در صفحات مختلف مجازی می گذاشتند که بازدید و لایک های زیادی هم می خورد. شاید جرقه تولید «رویای کاغذی» از این ویدیویی که دیدم و اینکه میخواستم قسمت دوم «تلفن همراه رییس جمهور» را بسازم، شکل گرفت. از این ۲ ایده به این نتیجه رسیدم که در فیلمی اثرات شوخیهای بی مورد و یا حتی انتشار ویدیوهایی را که ناخواسته منتشر میشود، نشان دهم و به این بپردازم که چطور ممکن است با همین کارها زندگی یک نفر دستخوش تغییرات زیادی شود.
اینکه چطور به شخصیت زال رسیدیم هم پیشنهاد آقای قاسمعلی بود. ما دنبال این بودیم که کاراکتر ما یک ویژگی خاص داشته باشد و خیلی هم در این مورد فکر کرده بودیم. به نظر من بهترین چیزی هم که می شد انتخاب کرد همین زال بودن شخصیت بود.
*فیلم محصول سال ۱۴۰۰ است و تا قبل از اکران در ایران در جشنواره های مختلف جهانی حضور داشته است. دلیل دیر اکران شدن فیلم در ایران چه بود و چقدر نگاهتان به مخاطب جهانی است؟
من تجربه خیلی عجیب و غریبی با این فیلم در جشنوارههای جهانی داشتم. «رویای کاغذی» نزدیک به ۱۰۰ جشنواره در دنیا رفته و جوایز خیلی زیادی هم گرفته است. شاید بیش از ۱۰ جایزه بهترین کارگردانی و بیشتر از ۲۰ جایزه بهترین فیلم در جشنواره های خیلی معتبر و نیمه معتبر دریافت کرده است. برای من جذابیت فیلم در این بود که بدون بیگ پروداکشن و بدون هزینه های خیلی زیاد هم می توانم فیلمی بسازم که مخاطب بین المللی زیادی داشته باشد.
مهم این است که شما بتوانید داستانتان را به شکلی روایت کنید که آن کسی هم که در رمانی نشسته یا در استرالیا و در کانادا هست، بتواند فیلم را درک کند و این اتفاق برای «رویای کاغذی» افتاده بود و دلیلش هم همین بود که توانستیم این همه جشنواره با این فیلم برویم.
درباره اینکه چرا فیلم در سال ۱۴۰۰ تولید شد و الان دارد اکران می شود هم باید بگویم خیلی مبحث طولانی و مهم و سختی است. الان مردم به دنبال این سبک فیلم ها نیستند و بیشتر دنبال فیلم های خیلی تجاریتر هستند و به این دلیل سینمادار هم بیشتر نگاهش به این است که آن نوع فیلم ها را اکران کند اما باز خدا را شاکر هستم که این فرصت فراهم شد که فیلم نمایش داده بشود.
*شرایط سینمای ایران را چطور میبینید. در سال های اخیر فیلمسازی با چه مشکلات و مصایبی روبهرو بوده است؟
خب پاسخ به این سوال خودش یک کتاب است، من الان چون نزدیک ۳-۴ سال است که در ایران نیستیم شاید خیلی خوب نتوانم قضاوت کنم و راجع به شرایط فعلی سینمای ایران نظر بدهم. البته خب بی ارتباط هم نیستم و همان صفحات مجازی ما را کاملا در ارتباط نگه داشته است و پیگیر هم هستم. هم شرایط بد را می دانم و هم می دانم که الان چقدر از فیلمسازان و اهالی سینما بیکار هستند. این ها را از دور می بینم ولی من شاید کسی نباشم که بتوانم الان راجع به شرایط سینمای ایران نظر بدهم چون در داخل آن نیستم. کسانی که دارند از نزدیک با این مشکلات یا خوبیها دست و پنجه نرم می کنند یا تجربه می کنند شاید بهتر بتوانند، صحبت کنند. ولی همه ما می دانیم که شرایط سینمای ایران هم مثل بقیه شرایط فرهنگی کشورمان مشکلات پایه ای و ریشه ای دارد و کماکان همه امیدواریم که یک فکر اساسی برای آن بشود.
کد خبر 6036397 آروین موذن زادهمنبع: مهر
کلیدواژه: سینمای ایران فیلم سینمایی رویای کاغذی علی عطشانی اکران عمومی فیلم کوتاه تئاتر ایران جشنواره تئاتر کودک و نوجوان یزد هنرمندان تئاتر آلبوم موسیقی موسیقی ایرانی جایزه سینمایی جشنواره فیلم برلین موزه هنرهای معاصر تهران تئاتر کودک و نوجوان سازمان صداوسیما جشنواره بین المللی تئاتر کودک و نوجوان بنیاد فرهنگی هنری رودکی حوزه هنری سینمای ایران رویای کاغذی فیلم ها خیلی زیاد حرفه ای یک فیلم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۸۴۲۵۵۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جنگ کامران برای رویای بزرگ با یک نمای ویژه(عکس)
به گزارش "ورزش سه"، با اينكه در هفته هاى اخير موضوع نبرد حسن يزدانى و كامران قاسمپور براى انتخاب ملى پوش وزن ٨٦ كيلوگرم ايران در المپيک ۲۰۲۴ پاریس حسابی داغ شده بود، با اعلام تصمیم نهایی کادرفنی در خصوص نفر اعزامی این وزن شرایط کاملا تغییر کرد.
با توجه بهبود مصدومیت حسن یزدانی و چرخه انتخابی که از قبل اعلام شده بود، این کشتی گیر ۹ مداله ایران در جهان و المپیک باید بعد از حضور در اردوی تیم ملی به تورنمنت مجارستان اعزام می شود. اگر شرایط حسن یزدانی همچون سال های گذشته و قبل از جراحی کتف باشد، او مجوز حضور در المپیک را کسب می کند.
اما کامران قاسمپور که از چرخه انتخابی ۹۷ کیلوگرم جا ماند، حالا تنها امیدش برای المپیکی شدن همین وزن ۸۶ کیلوگرم و اتفاقات پیش روست. او شاید در روزهای آخر با تصمیم کادرفنی وارد چرخه انتخابی این وزن شود.
همین چند درصد احتمال باعث شده تا کامران که در سال های اوج کشتی خود به سر می برد، با انگیزه تمام در اردوی تیم ملی حاضر شود و به این شکل از طناب هم بالا برود؛ آن هم با نمایی از مردان طلایی کشتی ایران در المپیک.
کامران قاسمپور که احتمالا این روزها مثل گذشته با همشهری و رقیب خود یعنی حسن یزدانی ارتباط نزدیکی ندارد، با آمادگی کامل در تمرینات حاضر می شود تا حتی در صورت از دست رفتن المپیک در انتخابی وزن ۹۲ کیلوگرم به میدان برود و در مسابقات جهانی غیرالمپیکی دنبال سومین طلای جهانی خود باشد.